“Zulme uğradıktan sonra, Allah yolunda hicret edenleri, and olsun ki, dünyada güzel bir yerde yerleştiririz. Ahiret ecri ise daha büyüktür.” (En-Nahl Suresi, 41)

Müşriklerin eziyetleri dayanılmaz bir hal almıştı. Müslümanlar serbestçe ibâdet edemiyorlardı. Bu sebeple Resulullah (S.A.V) Müslümanların Habeşistan'a hicret etmelerine izin verdi. Müslümanlar Habeşistan'a iki defa hicret ettiler. İlk defa 12'si erkek, 4'ü kadın toplam 16 kişi, Mekke Devri'nin (Peygamberliğin) 5'inci yılında (615 M.) Recep ayında Mekke'den gizlice ayrılarak Kızıldeniz kıyısında birleştiler. Başlarında bir reisleri yoktu. Buradan kiraladıkları bir gemi ile Habeşistan'a geçtiler. İçlerinde, Hz. Osman, eşi Rukiyye, Zübeyr b. Avvâm, Abdurrahman b. Avf ve Abdullah b. Mes'ûd gibi muhterem zatlar da vardı.

İlk hicret edenler Habeşistan'da iken inen “en-Necm Suresi”ni Hz. Peygamber (S.A.V) Hârem-i Şerif’te müşriklere okudu. Sûre bitince, sonunda bulunan “secde ayeti” nedeniyle Allah'a secde etti. Bu sûrenin 19 ve 20'inci ayetlerinde müşriklerin putlarından “Lât, Uzza ve Menât”ın isimleri de geçtiğinden müşrikler de Hz. Peygamber (S.A.V) ile birlikte putları için secde etmişlerdi. Bu olay, “Mekkeliler toptan Müslüman oldu” diye bir söylentinin çıkmasına sebep olmuş ve bu asılsız söylenti Habeşistan'da duyulmuştu. Bu yüzden hicret eden Müslümanlar da Habeşistan'da üç ay kaldıktan sonra geri dönmüşlerdi. Müslümanlar, Habeşistan'dan döndüklerine pişman oldular çünkü müşrikler zulüm ve işkencelerini daha da artırmışlardı. Bu sebeple Müslümanlar, Mekke Devri'nin 7'nci yılında (616 M.) 77'si erkek, 13'ü kadın olmak üzere toplam 90 kişi ikinci defa Habeşistan'a hicret ettiler. Bu ikinci hicrette kafile başkanı Hz. Ali'nin ağabeyi Câfer Tayyar’dı.

Müslümanların Habeşistan'a hicreti, müşrikleri endişelendirdi. Müslümanlığın etrafa yayılmasından korktular. Hicret eden Müslümanların kendilerine teslim edilmesi için Habeşistan Necâşî'si Ashame'ye kıymetli hediyelerle Amr b. As ve Abdullah b. Ebî Rabia'yı elçi olarak gönderdiler. Necâşî Müslümanlarla Kureyş elçilerini huzurunda karşılaştırdı. Müslümanlara:

— “Kureyşliler elçi göndermişler, sizi geri istiyorlar ne dersiniz?” diye sordu. Müslümanların reisi Câfer ayağa kalkarak:

— “Ey hükümdar, sorunuz onlara, biz onların kölesi miyiz?”

Kureyş delegeleri adına Amr b. As cevap veriyordu:

— “Hayır, hepsi hürdür.”

— “Onlara borcumuz mu var?”

— “Hayır, hiçbirinde alacağımız yok.”

— “Kısas edilmemiz için, onlardan öldürdüğümüz kimse var mı?”

— “Öyle bir isteğimiz yok.”

— “O halde bizden ne istiyorlar?”

— “Bunlar atalarımızın dininden çıktılar, ilâhlarımıza hakaret ettiler, gençlerin inançlarını bozdular, aramıza ayrılık soktular.”

— “Ey hükümdar, biz cahil bir kavimdik. Taştan, ağaçtan yaptığımız putlara tapıyorduk. Kız çocuklarımızı diri diri toprağa gömüyor, ölmüş hayvanların leşlerini yiyorduk. İçki, kumar, fuhuş ve her türlü ahlâksızlığı yapıyorduk. Hak hukuk tanımıyorduk. Kuvvetliler zayıfları eziyor, zenginler fakirlerin sırtından geçiniyordu.

Cenâb-ı Hakk bizim hidayetimizi diledi. İçimizden soyu-sopu, asaleti, ahlâk, fazilet ve dürüstlüğü hakkında kimsenin kötü söz edemeyeceği bir Peygamber gönderdi. O bizi puta tapma zilletinden kurtardı. Tek, Allah'ı tanıttı. Yalnız O'na kulluğa çağırdı. Bütün ahlâksızlıklardan uzaklaştırdı. Doğru söylemeyi, emaneti gözetmeyi, akrabalık haklarına riayeti, komşularla hoş geçinmeyi öğretti. Yalan söylemeyi, yetim malı yemeyi, haksızlık etmeyi yasakladı.

Biz O'na inandık. O'nun gösterdiği Hak Dini kabul ettik. Bu yüzden kavmimizin hakaret ve işkencelerine uğradık. Fakat dinimizden dönmedik. Dayanamaz hâle gelince onlardan kaçıp, sizin himayenize sığındık.” dedi. Kur'an'ı Kerim'den ayetler okuyarak herkesi heyecana getirip ağlattı. Hz. İsa ve Meryem ile ilgili olarak:

“Meryem çocuğu alıp kavmine getirdi. Onlar: Meryem, utanılacak bir şey yaptın. Ey Harun'un kız kardeşi, baban kötü bir kimse değildi, annen de iffetsiz değildi. Dediler. Meryem çocuğu gösterdi: Biz beşikteki çocukla nasıl konuşabiliriz. Dediler. Çocuk: Ben şüphesiz Allah'ın kuluyum, bana kitap verdi ve beni Peygamber yaptı. Nerede olursam olayım, beni mübarek kıldı. Yaşadığım müddetçe namaz kılmamı, zekât vermemi ve anneme iyi davranmamı emretti, beni bedbaht bir zorba kılmadı. Doğduğum günde, öleceğim günde ve dirileceğim günde bana selam olsun. Dedi.”

İşte hakkında şüpheye düştükleri Meryem oğlu İsa gerçek söze göre budur.” (Meryem Suresi, 27-34)

— “Allah'a yemin ederim ki, bu sözler Hz. İsa'ya gelen sözlerle aynı kaynaktan,” dedi ve Kureyş elçilerinin teklifini reddetti.

Ertesi gün, Amr Necâşî'nin huzuruna çıkarak:

— “Onlar Hz. İsa hakkında yakışıksız sözler söylüyorlar,” diyerek hükümdarı tahrik etmek istedi. Çünkü Habeş Necâşisi Ashame Hristiyan'dı.

— “Biz, Hz. İsa hakkında Cenâb-ı Hak Kur'an'da ne bildirmişse ancak onu söyleriz” dedi ve sonra şu anlamdaki ayeti okudu:

“Meryem oğlu İsa Mesih, Allah'ın Peygamberi, Meryem'e ulaştırdığı kelimesidir. O, Allah tarafından bir ruhtur.” (En-Nisâ Suresi, 171)

Bunun üzerine Necâşî yerden bir çöp alıp göstererek:

— “Hz. İsa'nın dedikleri ile sizin söyledikleriniz arasında şu çöp kadar bile fark yok. Sizi ve Peygamberinizi tebrik ederim. Şehadet ederim ki, O zat hak Peygamberdir. O'nu Hz. İsa müjdelemişti.” dedi. Sonra, Kureyş elçilerine:

— “Peygamberlerini yalanlayan kavmin hediyesi bana lazım değil,” diyerek getirdikleri hediyeleri geri verdi. Habeşistan'da Müslümanlar güven içinde kaldılar. Bunlardan bir kısmı, Müslümanlar Medine'ye hicret edince Medine'ye gittiler (622 M.). Bir kısmı Hudeybiye barışına kadar orada kaldılar (628 M.). Câfer'in başkanlığındaki son 16 kişilik kafile ise Hayber'in fethi esnasında Medine'ye döndü (628 M.).